No to teraz mój kawałek. Bardzo krótki, ale kompletnie nie wiem, co dalej pisać. Nie mogę nic tu dorobić. Może teraz ty pisz, YoungWriter? Ja nie mam ostatnio pomysłu. Ale teraz miłego czytania. Fragment niezbyt ciekawy, ale nie mogłem nic wymyślić.

Ciężkie wrota skrzypnęły i rozwarły się trzeszcząc, jakby miały się za chwilę rozpaść. Rzadko zdarzało się, by otwierano je więcej niż raz na dzień. Tym razem jednak zaszła taka konieczność. Konwój generała Jacoba von Periera został zdziesiątkowany przez najemną kawalerię i ledwo uszedł z życiem przed kolejnym oddziałem Nexaryiczyków. Na szczęście wśród żołnierzy generała znalazł się dość potężny czarodziej, umiejący władać ogniem. Wielu widziało to, co działo się wokół konwoju podczas natarcia. Nie przeżył żaden napastnik.
Elelos rozejrzał się wokoło, gdy tylko minął kamienny łuk. Przy wjeździe zebrał się tłum gapiów, ale nikt nie wiwatował na cześć zwycięzców. Nekromanta był jednak do tego przyzwyczajony. Opuścił głowę i zarzucił kaptur. Wolał pozostać nierozpoznany. Był odmieńcem nawet wtedy, gdy uratował przed śmiercią ponad setkę niewinnych ludzi.
Gdy cała karawana znalazła się za bramą Elelos odłączył się od konwoju i bezszelestnie zsunął się z siodła. Koń sam powędrował do stajni, a mag ukrył się w namiocie dla medyków.
-Wspaniały popis.- odezwał się czyiś niski głos. Elelos odwrócił się gwałtownie. W kącie, przy wejściu stał wysoki, czarnoskóry mężczyzna u uśmiechał się lekko. Nekromanta zmarszczył brwi. Wiedział, że ów mężczyzna był medykiem tak samo jak on, ale również musiał coś ukrywać. Ale co?
-Kim jesteś?- zapytał Elelos.
-Musisz wiedzieć.- odparł mężczyzna wciąż się uśmiechając- Chyba, że masz jedynie moc, a mądrości ci brakuje.-
Ta uwaga nie była zbyt grzeczna, ale Elelos nie dał się wyprowadzić z równowagi. Mężczyzna właśnie tego oczekiwał.
-Jesteś medykiem.- odparł krótko starając się wybadać umysł rozmówcy. Nic tam jednak nie znalazł. Mogło to świadczyć o tym, że mężczyzna również był magiem, albo potrafił doskonale kontrolować swój umysł.
-To nie wszystko.- odparł czarnoskóry odrzucając włosy za plecy- Umiem wiele ciekawych rzeczy, których nawet mag nie potrafi.-
Elelos zaśmiał się.
-Dlaczego wszyscy uważają magów za wszechmocnych?- zapytał- Jesteśmy zwykłymi ludźmi, tyle że z niezwykłymi umiejętnościami.-
-Dobrze to słyszeć.- czarnoskóry tym razem wyraźniej się uśmiechną- Jestem Med, Med Star. Na ciebie jak mówią?-
-Do mnie najczęściej nie mówią.- odparł Elelos, który przez całe życie unikał jakichkolwiek znajomości.
-Więc przyzwyczaj się, że ktoś w końcu będzie cię nazywał po imieniu, Elelosie.- Med zaśmiał się- Tak, znam twoje imię. Słyszałem je.-
Zapadła niezręczna cisza, ale obaj rozmówcy czuli się w niej bardzo dobrze.
-Widzę, że nie marnujesz umiejętności słuchu.- odezwał się w końcu Elelos uśmiechając się. Zaczynał lubić tego tajemniczego medyka, który najprawdopodobniej medykiem wcale nie był.
-Dobrze widzisz.- odparł Med- Ty nie marnujesz umiejętności widzenia.-
Zaśmiali się obaj i znieruchomieli niemal natychmiast zastanawiając się, kiedy ostatnio tak szczerze się śmiali.

Cieszę się, że ci się podobało. Myślałem, że zupełny kich mi wyszedł, bo ostatnio nic nie wychodziło. Ale jak w porządku to się cieszę. Wena już chyba wróciła więc coś nabazgrałem.

Med pochylił się nisko nad rannym i zacisną na jego krwawiącym ramieniu opatrunek. Elelos szeptał jakieś zaklęcia zajmując się innym rannym. W namiocie krzątało się jeszcze wielu innych lekarzy, którzy przybyli niedawno ze stolicy Gladiru.
Przynosili ze sobą bardzo złe wieści. Byli bardzo dobrze poinformowani, mimo że znajdowali się dużo dalej od linii frontu niż Elelos i Med. Okazało się bowiem, że linia frontu została przełamana przez wojska nexarskie, które mogły lada dzień podejść pod fort z ogromną armią. Każdy obawiał się najgorszego. W końcu jednak przybyły posiłki z głębi kraju i zatrzymały pochód nieprzyjaciela.
Z wież obserwacyjnych można było dostrzec kotłujące się oddziały związane chaotyczną walką.
Do fortu przybywało co raz więcej rannych, a medyków zaczynało brakować. Co chwila przybywały konne oddziały by zabrać lekarzy na front, gdzie bardziej byli potrzebni. Med i Elelos mieli być następni. Doskonale to wiedzieli i tylko czekali na kolejną chorągiew. Nie musieli długo czekać. W końcu któregoś dnia rozległ się głos trąb i ogromne wrota otwarły się przepuszczając konnych.
Mieli wielu rannych, którymi trzeba było się zająć.
Nagle płachta przysłaniająca wejście do namiotu rozsunęła się i do środka wkroczyło kilku rycerzy. Mieli na sobie ciężkie zbroje i odrzucone do tyłu płaszcze. Na rękach mieli pięciokątne, żelazne tarcze, a na głowach hełmy. Tylko jeden z nich zdjął osłonę głowy ukazując pokrytą bliznami twarz.
-Którzy z was to Med Star i mag Elelos?- zapytał dowódca gromkim głosem.
Dwaj towarzysze oderwali się od pracy i podeszli do rycerza.
-Przygotujcie się do podróży.- rzekł żołnierz przeczesując włosy- Za chwilę ruszamy. Jeszcze przed zachodem słońca musimy być na polu bitwy. Nasza armia potrzebuje medyków i lekarzy nawet bardziej niż żołnierzy.-
-Co się się stało z tymi, których wcześniej zabraliście?- zapytał Med nim rycerze wyszli.
-Wszyscy nie żyją.-

Nie było czasu na pakowanie się i zabieranie niepotrzebnych rzeczy. Rycerze byli gotowi do drogi zanim ich dowódca poinformował Meda i Elelosa o podróży. Trąby zagrały,a ich dźwięk odbił się echem pośród budynków. Żelazne zawiasy skrzypnęły i ciężkie wrota zaczęły się rozsuwać.
-Szybciej!- wrzasnął dowódca oddziału poganiając medyków- Nie ma czasu na obijanie się. Mamy wojnę!-
Med i Elelos dosiedli wierzchowców i popędzili za zbrojnymi, którzy już opuszczali fort zostawiając za sobą bezpieczne schronienie.
-Przeżyjemy?- zapytał Elelos przekrzykując świst wiatru.
-Nie mam pojęcia.- odparł Med- Nasi poprzednicy nie dali rady. Ale spokojnie, na pewno będzie ciekawie.-
Dwaj lekarze dopędzili ciężkozbrojnych i wsunęli się w głąb ich formacji. Obawiali się, że mogą w ogóle nie dotrzeć na linie frontu. Jeźdźcy z Nexarii na pewno starali się przedrzeć na tyły wrogiej armii i można było śmiało założyć, że niektórym się uda.
-Kapitanie!- zawołał któryś z rycerzy strzegący tyłu kolumny- Widać wroga!-
Med spojrzał na Elelosa, a nekromanta odwzajemnił spojrzenie.
-Nie zatrzymujemy się!- krzyknął kapitan prostując się w siodle i spoglądając w tył- Są daleko. Może nie mają kuszników...-
Mieli. Kapitan nie skończył mówić, gdy sypnęły się bełty. Jeździec tuż obok Elelosa runął z wierzchowca i znikną stratowany przez towarzyszy.
-Szybciej!- krzykną kapitan, ale doskonale wiedział, że szybciej jechać nie mogą. Obciążone konie kawalerzystów już teraz charczały głośno z trudem łapiąc powietrze. Tymczasem napastnicy co raz bardziej się zbliżali. Niektóre ich pociski sięgały już nawet czoła kolumny.
-Nie uciekniemy.- jęknął któryś z rycerzy i zaraz potem runął na ziemię trafiony w szyję.
Dowódca kolumny również zrozumiał, że uciekać już nie mogą. Kilkoma gestami nakazał swojej kolumnie zawracać.
-Pędźcie na front!- zwrócił się do Meda i Elelosa i nie czekając na odpowiedź ruszył za swoimi ludźmi.
-Ratują nam życie.- szepnął Med wpatrując się w zawracającą kolumnę. Star poczuł silne uderzenie i odwrócił się gwałtownie.
-Nie ma czasu!- zawołał Elelos popędzając wierzchowca- Jedziemy!-


Tekst nie sprawdzany, ale na końcu się błędy popoprawia.

Dokańczam twoją część YoungWriter. Wybacz, że się tak wepchnąłem, ale jakoś mnie wena złapała i chciałem w końcu ruszyć nasz projekt. Ten dalszy ciąg jest połączony z twoim fragmentem bez żadnych odstępów. Jak się będzie całość obrabiało to się połączy i to.

Na horyzoncie zamajaczyło kilka namiotów tworzących obóz dla rannych przywożonych z frontu.
Wyczerpane już konie dwóch jeźdźców odmawiały dalszego galopu. Daleko za nimi dziesiątki wojów oddało życie, by tylko umożliwić dwójce medyków dotarcie do celu.
Do obozu pozostało zaledwie kilkaset metrów, lecz koń Meda zarżał przeciągle i upadł na ziemię. Medyk z trudem ześlizgnął się w ostatniej chwili z siodła i opadł miękko na ziemię.
Elelos zatrzymał swojego wierzchowca i obejrzał się.
„Nieźle... Skąd prosty medyk umie tak dobrze jeździć konno? I skąd u niego tak niezwykła zwinność?” – zastanawiał się mag, lecz gdy tylko spostrzegł czarny, szybko poruszający się obiekt na horyzoncie chwycił Meda za rękę i pomógł wsiąść na konia.
- Szybko! W obozie nas obronią, szkoda magii na walkę z nimi. Jest zapewne wielu rannych oczekujących pomocy. – Elelos szarpnął lejcami zmuszając swojego konia do jeszcze szybszego biegu.
Wpadli do obozu i z trudem wyhamowując natychmiast przekazali niepokojącą informację o zbliżającej się chorągwi dowódcy.
Ten tylko kiwnął ponuro głową i rozkazał wojownikom uformować falangę.
Jednak konnica Nexarii zrezygnowała ze szturmu i zawróciła.
Med odetchnął z ulgą, a Elelnos wytarł tylko spocone czoło.
-Zameldujcie się w kwaterze głównej naszego polowego szpitala.- rozkazał dowódca obozowiska i od razu odszedł wykrzykując komendy do swych żołnierzy.
-Jedziemy.- rzekł Elelos szarpiąc konia za lejce. Med rozglądał się uważnie po okolicy starając się zapamiętać każdy szczegół. Wiele lat temu nauczył się, że to, co zapamięta może mu się przydać w przyszłości. Jego mistrz mawiał, że głowa bez pamięci jest jak twierdza bez załogi, a Med całkowicie się z nim zgadzał.
W końcu dwaj jeźdźcy dotarli do najwyższego namiotu ozdobionego na szczycie złoto-zieloną chorągwią.
-To tutaj.- stwierdził ponuro Elelos i aż skrzywił się słysząc dobiegające z namiotu jęki.
-Też nie podoba mi się ta atmosfera.- Med poklepał maga po ramieniu.
-Bo ty nie jesteś medykiem.- odparł Elelos zeskakując z siodła- Zaprowadź konia do stajni i rozejrzyj się. Ja pomówię z... nie wiem, z kimś pomówię.-
Med Star kiwnął głową i odjechał. Rzucając nekromancie wesołe spojrzenie. Mag pokręcił głową i westchnął. Nie miał pojęcia, jak jego towarzysz może okazywać radość w tak smutnym miejscu. Elelos szybko pozbył się dręczących go myśli i wszedł do namiotu. Od  razu uderzył go intensywny zapach leków oraz... krwi. Niewielu wyczuwało zapach krwi, ale on jednak potrafił. Nie była to jednak kwestia umiejętności, a raczej urodzenia. Elelos był w niewielkiej części wampirem jednak nie wpływało to znacząco na jego życie.
-Czego tu szukasz?- zabrzmiał wysoki kobiecy głos i do maga podbiegła kobieta w białym fartuchu.
-Jestem lekarzem.- odparł Elelos- I w dodatku magiem. Przybyłem tu z przyjacielem.-
-Więc gdzie on jest?-
-Poszedł odprowadzić konia.-
Kobieta prychnęła pogardliwie, co trochę zaskoczyło Elelosa.
-Nie ma tu czasu na zajmowanie się swoimi sprawami.- syknęła niczym jadowity wąż- Ludzie umierają i to o nich winniście się martwić, nie o siebie.-
Kobieta odwróciła się i odeszła do najbliższego rannego. Elelos pokiwał ponuro głową.
-Jasne.- odparł sucho kręcąc głową.- Wszyscy zatracamy tu człowieczeństwo.-

Elelos i Med pracowali bez wytchnienia dzień i noc. Już po jednej dobie czuli się całkowicie wykończeni. Okazało się bowiem, że na froncie faktycznie brakuje lekarzy, a ci, którzy pozostali wcale nie znali się na swoim fachu. Elelos już po kilku chwilach zaprzestał używania magii i zabrał się za bardziej tradycyjne metody. Wielu ludziom i tak nie zdołałby pomóc, a tych lżej rannych i tak było zbyt wielu.
Zaledwie kilka godzin po pracy wszystkie namioty były już całkowicie zapełnione, a nie było miejsca i materiałów na ustawienie kolejnych. Z tego powodu ranni musieli leżeć pod gołym niebem nawet wtedy, gdy lał rzęsisty deszcz.
-To wszystko na marne.- jęknął Med ocierając czoło od potu i deszczu- Oni umierają, a nie ma komu wynosić i grzebać ciał. Teraz w namiotach leży mnóstwo trupów, a żywi moknął na zewnątrz.-
-Nic na to nie poradzisz.- odparł Elelos zaciskając mocno opatrunek jednemu z rannych- Wojna z reguły nie ma sensu...-
Mag chciał coś jeszcze dodać, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Nagle od strony największego namiotu z rannymi dobiegł jakiś hałas. Po chwili do dwóch towarzyszy podbiegł młody wojownik z raną na głowie i strzaskaną tarczą.
-Potrzebujemy medyków na froncie!- krzyknął plując krwią- Baron Maron z Gardanii został ciężko ranny. Nasi bronią go, ale nie wiadomo jak długo to potrwa...-
-Prowadź.- przerwał rycerzowi Elelos.
Młodzieniec potykając się ruszył biegiem w stronę linii frontu. Z oddali widać było ogień i mrowie wojowników pędzących na spotkanie wroga. Między namiotami obozu wojsk Gladiru zbierały się zbrojne hufce, by wymienić broń i zmęczone konie. Potem znów wracali do walki z okrzykiem bojowym na ustach.
Dwaj medycy pędzili za rannym żołnierzem, który potykał się na każdym kroku.
-Tam...- zamachał ręką w stronę kilku zbrojnych- To moja drużyna... poprowadzą was.-
I padł bez ducha na ziemię.
-Zostaw go.- zawołał Med szarpiąc Elelosa za ramię- Musimy ratować barona.-
Biegiem dotarli do zbrojnych i bez słów wskoczyli na siodła. Oddział ruszył jak jeden mąż pędząc co koń wyskoczy w stronę unoszącego się tumanu pyłu. Po kilku minutach nieustannego galopu dwaj medycy zaczynali dostrzegać niewielkie postacie. Rycerze barona ustawili się w krąg usypując niewielki wał ziemny i otaczając miejsce, w którym leżał ranny władca. Ze wszystkich stron gnały na nich zastępy lekkiej jazdy z Nexarii. Groty włóczni zalśniły nim wbiły się w ciała, albo potrzaskały na żelaznych tarczach.
-Szturmują ich!- krzyknął ktoś z oddziału Elelosa i Meda. Star przełknął głośno ślinę czując, że robi mu się gorąco. Od lat siedział w ukryciu nawet przez chwilę nie mając broni w ręku. On od zawsze bał się śmierci. Nie był taki, jak ci wszyscy rycerze, którzy rzucali się w wir walki za swego wodza bez nawet jednego pytania. On tak nie potrafił. Nauczono go jednak przezwyciężać strach.
W końcu oddział dotarł na miejsce. Elelos pierwszy zeskoczył z konia i pognał w stronę środka kręgu obrońców. Leżał tam odziany w zbroję wojownik. Krew toczyła mu się z boku zalewając ziemię i barwiąc ją na czerwono. Dwaj podtrzymujący władcę rycerze odskoczyli widząc zbliżającego się maga. Elelos upadł obok barona i zaczął krzyczeć słowa zaklęcia. Był to trudny czar, lecz mógł zatamować krwotok. Gdy tylko nekromanta skończył mówić formułę z jego rąk wystrzeliło mętne światło i ugodziło w ranny bok barona. Władca stęknął i westchnął.
-Udało się!- zawołał mag przywołując Meda, który zabandażował bok rannego.- Teraz możecie go bezpiecznie przewieść go do obozu. Tam trzeba poddać go dalszemu leczeniu. Możliwe, że ma połamane żebra i rozpłatanych kilka mięśni.-
Strażnik barona kiwnął głową i uniósł łagodnie swego pana. Nagle ktoś wrzasnął przeraźliwie i rozległ się potworny trzask. Przez krąg obrońców przebili się piesi wojownicy Nexarii i roztrącając obrońców ruszyli w stronę rannego barona. Jego strażnicy posadzili władcę na wierzchowca i sami dosiedli koni gnając w stronę obozu.
Med poderwał się z ziemi chwytając najbliżej leżącą broń. Elelos również podniósł się wykrzykując zaklęcia. Kilka kul ognia powaliło najbliższych napastników, ale nacierało już kolejne ich mrowie. Med zamachnął się mieczem i odrąbał głowę jednemu z Nexarijczyków i odepchnął następnego, ale to na nic się zdało. Kolejny wpadł na niego całą swoją masą i powalił na ziemię. Med mógł tylko patrzeć, jak któryś z żołnierzy tnie Elelosa przez piersi również go powalając. Teraz nie mogli już nic poradzić. Wróg ich zwyciężył.